ไดอารีกับความทรงจำของวันวาน

เราชื่อมิวอายุ 14 ปี ตลอดเวลาที่ผ่านมามีความทรงจำมากมายทั้งดีและร้าย ทำให้เรามีความสุขทุกข์ปนกันไป สิบสี่ปีที่ผ่านมาฉันได้ทำอะไรมากมาย ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวกับเพื่อนๆ ทุกความทรงจำฉันไม่เคยลืม และฉันจำได้แม่นคือภาพวันที่ได้ไปค่ายภาษาอังกฤษกับเพื่อนๆและค่ายวิทยาศาสตร์ ตอนแรกที่ได้รู้ว่าจะได้ไปค่ายอังกฤษฉันตื่นเต้นมาก แต่มันก็มีความไม่อยากไปปนอยู่ด้วย ที่ค่ายภาษาอังกฤษสนุกมากฉันได้นอนกับเพื่อนๆ ห้องที่ได้เป็นห้องติดกับอาจารย์พวกเราเล่นเสียงดังจนอาจารย์ต้องมาเตือนตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูทุกคนเงียบแล้วรีบหามุมหลบเพราะเขาให้ห้องหนึ่งนอน 4 คน แต่พวกเรานอน 5 คน คืนนั้นทุกคนนอนไม่หลับอยู่กันถึงเที่ยงคืนจึงได้เริ่มหลับไปทีละคน พอตื่นเช้ามาเรารีบอาบน้ำแต่งตัวเป็นอะไรที่วุ่นวายมากต้องแบ่งต้องน้ำกัน เมื่อทานข้าวเช้าเสร็จเราทำกิจกรรมกันอีกนิดหน่อยอาจารย์ก็ปล่อยให้นั่งเล่นรับลมถ่ายรูปกันก่อนกลับบ้าน ตอนนี้ฉันรู้สึกไม่อยากกลับอยากอยู่ต่อกับเพื่อนๆแต่ก็ต้องกลับและเก็บภาพที่ค่ายไว้ในความทรงจำ พวกเราได้ไปค่ายวิทยาศาสตร์กันอีกค่ายหนึ่งค่ายนี้เป็นค่ายที่ไม่อยากไปเลยกลัวมันจะไม่สนุก พอไปถึงก็เจอพี่เลี้ยงที่เหมือนจะโหดตอนนั้นอยากร้องไห้อยากกลับบ้านกลัวพี่เขา พี่เลี้ยงได้จัดเด็กให้ไปอยู่ที่บ้านพักที่เตรียมไว้ฉันได้อยู่กับห้องเดียวกันอีก4คนถือว่าโชคดีมากบางคนต้องไปอยู่กับเพื่อนต่างห้อง ที่ค่ายอยู่ติดทะเลตอนนอนหรือทำอะไรจะได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งตลอด เราได้ทำกิจกรรมมากมายได้ความรู้กลับบ้านเยอะแยะตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้าย ได้ไปดูดาว ส่องนก  ได้เล่นน้ำทะเลซึ่งกลุ่มของฉันไม่ได้ลงเนื่องจากไม่มีชุดเปลี่ยน เราเลยได้แต่ถ่ายรูปเล่นกัน วิ่งไล่กัน สนุกไปอีกแบบ วันนี้เราทั้งกลุ่มนัดกันใส่เสื้อแบบเดียวกันด้วย อาหารที่นี่อร่อยมาก ค่ายนี้ฉันโดนทำโทษด้วยเนื่องจากเราไม่ปิดไฟห้องนอนคืนแรกเรานั่งเล่นไพ่กันแต่ไม่ได้เปิดไฟก็ผ่านไปด้วยดี คืนที่สองเพื่อนบอกว่าไฟไม่ต้องปิดก็ได้เราก็โอเคแล้วเล่นกันต่อพี่เลี้ยงมาเคาะประตูเรียกรีบเก็บไพ่กันใหญ่เลยเพื่อนคนหนึ่งวิ่งไปปิดไฟ แต่สุดท้ายก็โดนไปทำโทษนั่งที่สนาม วันกลับบ้านฉันไม่อยากกลับเหมือนตอนที่ไปค่ายอังกฤษเลยแต่งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลาค่ายนี้ก็ต้องมีวันจบลงแต่ภาพต่างๆในค่ายจะอยู่ในความทรงจำตลอดไป.....